Profesor Józef Rurawski, z urodzenia i miłości warszawiak, członek Szarych Szeregów uczestnik powstania warszawskiego. Po jego zakończeniu przeszedł przez obóz i został zesłany na roboty przymusowe, najpierw w gospodarstwie rolnym, potem w fabryce w Bystrzycy Śląskiej. Po powrocie do Warszawy uczęszczał do gimnazjum przy ul. Wawelskiej, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1949 roku. W 1954 ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1960, natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1977 roku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1989 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. Pracował na uczelniach w Warszawie, Kielcach, Lipsku i Pekinie. Prowadził lekcje języka polskiego w Telewizyjnym Technikum Rolniczym i audycje literackie w Polskim Radiu.
Uczeń Wacława Borowego, Juliana Krzyżanowskiego i Kazimierza Wyki. Specjalizował się w literaturze XX wieku. Opublikował ponad 250 rozpraw i esejów. Jest autorem ok. stu haseł w Encyklopedii Warszawy. Współpracował z Polskim Radiem, realizując od 1964 ponad 500 audycji popularyzatorskich.
Był autorem m.in. książek:
Władysław Reymont, Warszawa 1977; Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Warszawa 1987; Gabriela Zapolska, wyd. 2, Warszawa 1987; „Myśmy gorycz zmienili na wino”. Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Warszawa 1994; Władysława Reymonta droga do Nobla, Kielce 2000; Wódko, wódeczko... Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Kielce 2001.
Napisz komentarz
Komentarze