Edmund Wielosław Ginter urodził się 16 grudnia 1904 r. w Stawiszynie na ziemi kaliskiej. Był synem Władysława i Pauliny Anieli ze Szmidtów. Miał troje starszego rodzeństwa: Paulinę, Henryka i Karola Sergiusza. Pochodził z rodziny rzemieślniczej. Jego przodkowie trudnili się piekarstwem i rzemiosłami skórzanymi. Ojciec Edmunda, Władysław, był rymarzem. Pracował w cukrowni w Zbiersku. W 1909 r. Ginterowie przenieśli się do Częstocic, gdzie Władysław podjął pracę w tutejszej cukrowni w wyuczonym zawodzie.
Edmund Ginter uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego w Ostrowcu (ob. LO nr II im. J. Chreptowicza). Egzamin dojrzałości złożył w 1923 r. w Łodzi. Bezpośrednio po maturze pracował jako nauczyciel w łódzkich szkołach powszechnych. W 1926 r. rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW), gdzie w styczniu 1930 r. na podstawie pracy magisterskiej pt. „Polityka polska Romanowiczów w latach 1264-1302” uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie historii.
2 sierpnia 1930 r. w bazylice jasnogórskiej w Częstochowie wstąpił w związek małżeński z ostrowczanką Zofią Górną, również nauczycielką.
Zofia Górna urodziła się 15 kwietnia 1903 r. w rodzinie Jana i Franciszki z Krzyżanowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej kształciła się w ostrowieckim Gimnazjum Żeńskim (ob. LO nr I im. St. Staszica). Była w grupie pierwszych sześciu absolwentek szkoły, które 8 czerwca 1922 r. w Kielcach zdały egzamin dojrzałości. Po maturze podjęła studia polonistyczne na UW, które ukończyła w 1929 r. uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie filologii polskiej w oparciu o pracę magisterską pt. „Samogłoski nosowe w psałterzu Jana Kochanowskiego”. Z powodu trudnej sytuacji materialnej przerywała studia, aby podjąć pracę zarobkową. Pracowała wówczas jako nauczycielka j. polskiego i francuskiego w ostrowieckich szkołach średnich: Szkole Handlowej i Gimnazjum Żeńskim. Z obiema placówkami była związana zawodowo również po ukończeniu studiów.
11 czerwca 1932 r. E. Ginter zdał w Warszawie egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich uprawniający go do nauczania historii jako przedmiotu głównego w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich państwowych i prywatnych. Wraz z rokiem szkolnym 1932/33 rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w prestiżowym Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Gdy w 1933 r. przy gimnazjum została utworzona szkoła powszechna, prowadził w niej zajęcia z historii oraz geografii, a od 7 maja 1935 r. zarządzał placówkę jako jej kierownik. Od września 1933 r. pracę w tejże szkole powszechnej rozpoczęła Zofia Ginterowa jako nauczycielka j. polskiego. Odtąd małżonkowie aż do emerytury wspólnie dzielili życie zawodowe. W szkole św. Stanisława Kostki nauczali do czerwca 1939 r. W tym czasie mieszkali przy ul. Wspólnej 73. W 1935 r. urodził im się syn Andrzej.
Wakacje 1939 r. Ginterowie spędzili w rodzinnych stronach, u krewnych i przyjaciół. Tu zastała ich wojna. Nie powrócili do Warszawy, postanowili pozostać. Wkrótce podjęli pracę w szkole powszechnej w Modliborzycach. Uczyli w niej do końca lutego 1940 r. Zofia jako nauczycielka mężatka, na mocy zarządzenia niemieckiego, została z dniem 1 marca 1940 r. zwolniona z pracy. Z kolei Edmunda przeniesiono z dniem 1 kwietnia 1940 r. do szkoły w Kobylanach, gdzie dodatkowo powierzono mu funkcję jej kierownika.
W 1940 r. Edmund wstąpił do Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, przyjmując ps. Gryf. Oboje włączyli się w walkę z okupantem niemieckim poprzez tajne nauczanie. Na kompletach w Kobylanach, Modliborzycach, Plancie i Świniarach przekazywali uczniom zakazane treści w zakresie programu gimnazjum: Edmund – z historii i geografii, Zofia – z j. polskiego. W 1940 r. urodziła im się córka Maria Agnieszka.
Ciąg dalszy jutro.
Napisz komentarz
Komentarze