Nieśli oświaty kaganiec cz. II

Po zdobyciu przez Armię Czerwoną przyczółka sandomierskiego latem 1944 r. Ginterowie przenieśli się z Kobylan do Gorzyczan w pow. sandomierskim. Zamieszkali u gospodarza Andrzeja Wołosa. Jesienią podjęli pracę w nowo otwartym Wiejskim Gimnazjum i Liceum Ziemi Sandomierskiej w Chobrzanach.
W lutym 1945 r. Ginterowie powrócili po latach do Ostrowca, gdzie mieszkali ich rodzice: Franciszka Górna i Władysław Ginter. Wraz z innymi nauczycielami przystąpili do organizacji oświaty w mieście. Oboje rozpoczęli pracę w gimnazjum i liceum handlowym, późniejszym Zespole Szkół Ekonomicznych – Zespole Szkół nr 1 im. Mikołaja Kopernika, tzw. „Ekonomiku”. Edmund nauczał historii i geografii, a Zofia j. polskiego. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniu na pomoce dydaktyczne do nauki geografii i historii współczesnej E. Ginter wspólnie z Jadwigą Doboszyńską i Stanisławem Jeżewskim opracował podręcznik do nauki tych przedmiotów pt. „Ziemie Odzyskane Rzeczypospolitej Polskiej. Pomorze Wschodnie, Pomorze Zachodnie, Ziemia Lubuska, Śląsk”, przeznaczony dla uczniów i nauczycieli, wydany w 1946 r.
W 1952 r. E. Ginter został dyrektorem szkoły i funkcję tę pełnił przez 20 lat. Dzięki jego staraniom, w ramach akcji „1000 szkół na Tysiąclecie Państwa Polskiego” w latach 60. placówka zyskała nową siedzibę, w której mieści się do dziś.
Z „Ekonomikiem” Ginterowie byli związani do czasu przejścia na emeryturę: Zofia do 1971 r., Edmund do 1972 r. Oboje wykonywali swoje pedagogiczne i wychowawcze powinności z powołania, traktując pracę jako misję. Uczyli z zamiłowaniem, zarażając wiedzą i entuzjazmem. Pozostawili po sobie pamięć ludzi mądrych i światłych. Nauczając przez lata w szkole zawodowej, jaką był „Ekonomik”, troszczyli się o humanistyczne wykształcenie uczniów. Zachęcali ich do uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych: koncertach czy spektaklach, udziału w konkursach recytatorskich. Przykładali olbrzymią wagę do wychowania patriotycznego uczniów. Czynili to poprzez umiłowanie ojczystego języka i historii, rodzimej kultury i tradycji. E. Ginter realizował niezapomniane wycieczki krajoznawcze, podczas których nawiązywał do dziejów ojczystych i biografii ludzi zasłużonych. Z kolei Z. Ginterowa organizowała liczne wyjazdy do teatrów do Warszawy czy Krakowa. Uczyła rozkoszowania się literaturą, sztuką, muzyką. Dbała o kulturę języka ojczystego.
Poza pracą zawodową Ginterowie realizowali się społecznie. Edmund działał przede wszystkim na rzecz dziedzictwa kulturowego. Należał do czołowych działaczy Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (PTK) i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Był społecznym opiekunem zabytków. Opiekował się m.in. ruinami walcowni w Nietulisku, kościołami i cmentarzami w Kunowie i Szewnie. Razem z innymi krajoznawcami czynił starania o ponowne otwarcie po wojnie w mieście muzeum oraz udostępnienie dla zwiedzających pradziejowych kopalni krzemienia pasiastego w Krzemionkach. Przez lata zabiegał o uzyskanie zgody na odbudowę Cmentarza Legionistów w Górach Pęchowskich. Działał w Polskim Towarzystwie Geograficznym, Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) oraz Towarzystwie Przyjaciół Górnictwa, Hutnictwa i Przemysłu Staropolskiego. Za swą pracę zawodową i aktywność społeczną został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Honorową Odznaką PTTK, Złotą Odznaką za Opiekę nad Zabytkami czy Złotą Odznaką ZNP.
Z. Ginterowa skupiła się na popularyzacji literatury ojczystej. Przez lata prowadziła społecznie z sukcesami szkolne koło recytatorskie. W Ostrowcu nie było chyba żadnej ważnej akademii bez udziału przygotowywanych przez nią recytatorów. Ponadto regularnie w ostrowieckich bibliotekach prowadziła odczyty o literaturze. W przeciwieństwie do męża nie była doceniana. Pomimo że, przygotowywani przez nią uczniowie zdobywali laury na licznych konkursach recytatorskich, omijały ją nagrody i gratulacje. Dopiero gdy była ciężko chora, na kilka tygodni przed śmiercią, do domu przyniesiono jej przyznany Złoty Krzyż Zasługi. Odeszła 19 maja 1976 r. Pochowano ją na ostrowieckim cmentarzu komunalnym. Edmund zmarł 31 marca 1988 r. Spoczął na cmentarzu przy ul. Denkowskiej, obok rodziców. W 2014 r., w ramach obchodów 90-lecia „Ekonomika” na cześć prof. Edmunda Gintera odsłonięto w szkole poświęconą Mu tablicę pamiątkową. Ponadto Jego imię otrzymała pracownia geograficzna.