Jeśli choć raz wyliście z bezsilności, lekarz zwracał się do Was w trzeciej osobie, a ksiądz powtarzał Wam, że cierpienie uszlachetnia, nie możecie przegapić tego spektaklu!
„Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” to adaptacja głośnej książki Mateusza Pakuły, dramatopisarza, dramaturga i reżysera teatralnego, znanego widzom z takich spektakli jak „Lem vs. P. K. Dick”, „Pluton p-Brane” i „Wieloryb the Globe”. To osobista opowieść o procesie umierania jego ojca, który chorował na raka trzustki, ale też historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i Kościół, które zadają chorym dodatkowe cierpienia. „Współumieranie”, o którym napisał Mateusz Pakuła nie jest jednostkowym doświadczeniem. Z bezradnością, wściekłością i gniewem mierzą się tysiące ludzi w całej Polsce, którzy nie mogą decydować o własnym losie, a ich bliskim ogranicza się prawa. To krzyk o eutanazję w chwilach przekraczania granic cierpienia. Ale myli się ten, kto myśli, że zobaczy na scenie smutną opowieść, bo w spektaklu nie zabraknie groteski i komizmu, tak bliskich wszystkim spektaklom Pakuły.
Scenariusz powstał na podstawie książki Mateusza Pakuły „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję”. Książkę wydało Wydawnictwo Nisza.
W spektaklu zacytowano fragment wiersza Fernando Pessoa "Kiedy umrę, synku" w tłumaczeniu Gabriela Borowskiego.
Fragmenty recenzji książki:
„To jest książka wściekła, zwrócona nie przeciwko śmierci, ale przeciwko umieraniu w Polsce, dzisiaj. Przeciwko instytucjom, oddziałowi opieki paliatywnej, ale i Kościołowi katolickiemu. To jest opowieść rodzinna o tym, jak wszyscy uczestniczą w cierpieniu (…) Ale ponieważ jest to opowieść rodzinna, to jest w niej i poczucie bliskości, i złość (…). Wszystko to weszło do książki, która jest mocna, bolesna i intymna, bo z intymności rodzi się sztuka”
– Justyna Sobolewska, „Polityka”
„Pakuła od początku uparcie wystawia na scenę skandal cierpienia. Nie robi tego jednak po to, by jakoś go oswoić, jakoś się z nim ułożyć. Nie epatuje także pusto spektaklem śmierci. Jest w tym geście raczej próba unaocznienia tego, czego wcześniej nie zauważaliśmy, a co za tym idzie – o czym nie mogliśmy myśleć. Konkretu, bólu i ciała w rozkładzie. Jeśli rzuca czytelnika w sam środek bólu, topi w płynach, którymi dławi się ojciec, robi to po to, by nie torować drogi ślepej afirmacji życia, a zamiast tego wytyczyć inną drogę – do cywilizowanej śmierci”
– Paweł Jasnowski, Dwutygodnik.pl
„Książka jest też obrazem Polski, w której służba zdrowia jest niewydolna, lekarze nie zawsze szanują pacjentów, często się nad nimi znęcają, są też osoby mogące liczyć na lepsze traktowanie – często bywają to ludzie Kościoła”
– Jacek Cieślak, „Rzeczpospolita”
„To szczegółowa, intymna i osobista opowieść o chorobie, śmierci i pogrzebie ojca w świecie, w który wdzierają się bezlitośnie bieżące, codzienne wydarzenia, polityka, sztuka, pandemia, rodzinne sprzeczki”
– Zuzanna Liszewska-Soloch, Culture.pl
„I taka jest też książka Pakuły – wyzwalająca, dająca prawo do różnych uczuć, do wisielczego humoru i wściekłości”
– Wojciech Szot, Zdaniem Szota
Spektakl bierze udział w 29. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Dominik Gac, Andrzej Lis, Julia Lizurek, Wiesław Kowalski, Magdalena Rewerenda, Agata Tomasiewicz.
Napisz komentarz
Komentarze