5 sierpnia Kościół Katolicki obchodzi święto Matki Bożej Śnieżnej. Matka Boża Śnieżna jest przede wszystkim patronką kobiet oczekujących poczęcia, ludzi cierpiących na choroby oczy, sportowców i turystów, ale także garncarzy i ceramików. To z tego powodu 5 sierpnia świętują hucznie ceramicy, których w naszych stronach nie brakuje. Wszak od wieków region ostrowiecki chełpi się bogatymi tradycjami garncarsko-ceramicznymi.
Zgodnie z przekazami w 352 r., 5 sierpnia kiedy w Rzymie są największe upały, Wzgórze Eskwilińskie pokryło się śniegiem. Wydarzenie to poprzedziły dwa objawienia. Matka Boża przyśniła się patrycjuszowi Janowi i jego żonie, wieszcząc im narodziny długo oczekiwanego potomka i jednocześnie objawiając życzenie, aby tam gdzie spadł śnieg, ku Jej czci postawili kościół. Patrycjusz Jan powiadomił o tym papieża, Liberiusza, który również miał proroczy sen. Maryja poprosiła go, aby wyraził zgodę na wybudowanie przez Jana świątyni. Papież udał się więc rano w otoczeniu kleru i ludu w uroczystej procesji na pokryty śniegiem Eskwilin i wyznaczył na nim miejsce pod budowę nowego kościoła. Wystawionej świątyni nadano wezwanie Matki Bożej Śnieżnej. W V w. staraniem papieża Sykstusa III została ona rozbudowana jako wotum upamiętniające ogłoszenie przez sobór w Efezie w 431 r. dogmatu o Bożym Macierzyństwie Maryi. Przebudowana świątynia otrzymała tytuł Matki Bożej Większej. Kościół ten jest jedną z czterech bazylik większych Rzymu. Co roku podczas święta Matki Bożej Śnieżnej z kopuły świątyni zrzucane są białe płatki róż, które przypominają śnieg i symbolizują wyproszone łaski.
Początkowo kult Matki Bożej Śnieżnej miał charakter lokalny. W XIV w. objął inne świątynie rzymskie, a w XVI w. za sprawą Piusa V upowszechniony został na cały Kościół. Dotarł także do Polski.
Około 1620 r. w Bałtowie, u podnóża wzgórza dziś zwanego Pałacowym, została wystawiona przez garncarzy kapliczka. Umieszczono w niej glinianą figurkę Matki Bożej Śnieżnej, wykonaną przez garncarza Wawrzyńca ze Lwowa, słynącą łaskami. Podobno za jej wstawiennictwem doszło do kilku cudownych uzdrowień. Z uwagi na swe niewielkie rozmiary kapliczka została wkrótce powiększona przez właścicieli dóbr. Jej rozbudowę rozpoczął książę Aleksander Zasławski, zmarły w 1629 r., a zakończył około 1640 r. Samuel Ossoliński.
Rozbudowana kaplica posiadała trzy ołtarze: główny i dwa boczne. W ołtarzu głównym była umieszczona wspomniana słynąca z cudów gliniana figurka Matki Bożej Śnieżnej, ozdobiona złotymi i srebrnymi wotami oraz klejnotami. W jednym ołtarzu bocznym znajdował się obraz św. Antoniego Padewskiego, w drugim obraz przedstawiający zwiastowanie NMP. W kaplicy tej na mocy udzielonego indultu odprawiano msze w święta maryjne: Zwiastowania (25 marca), Nawiedzenia (2 lipca), Narodzenia MNP (8 września) i oczywiście w dzień Matki Bożej Śnieżnej (5 sierpnia).
Kiedy w 1696 r. zawalił się dach średniowiecznego drewnianego kościółka parafialnego pw. św. Andrzeja stojącego na ob. Wzgórzu Pałacowym, nabożeństwa przeniesiono właśnie do kaplicy garncarzy. Gdy w 1729 r. z trudem odbudowana świątynia spłonęła, kaplica awansowała do roli kościoła parafialnego. 21 października 1743 r. została konsekrowana pw. Matki Bożej Bolesnej przez ks. bpa Mikołaja Kunickiego, sufragana diecezji krakowskiej. W 1786 r. na zgliszczach kościoła św. Andrzeja zbudowano kaplicę zwaną dziś Pałacową, w której ks. bp Adam Prosper Burzyński na prośbę hr. Jana z Dukli Małachowskiego pozwolił odprawiać w pewne dni msze św.
Ciąg dalszy jutro.
Napisz komentarz
Komentarze